Γοργίας ο Λεοντίνος

(Λεοντίνοι Σικελίας – Λάρισα Θεσσαλίας, 5ος αι. π.Χ.). Σοφιστής. Από νεανική ηλικία μυήθηκε στη φιλοσοφία του Εμπεδοκλή και των Ελεατών καθώς και στη ρητορική, με δάσκαλο πιθανότατα τον Τεισία. Το 427 π.Χ. εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως πρέσβης των Λεοντίνων και γνώρισε μεγάλη επιτυχία χάρη στη ρητορική του τέχνη. Περιόδευσε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και η φήμη του εδραιώθηκε. Σε λόγο του στην Ολυμπία, κήρυξε την ανάγκη για πανελλήνια σύμπραξη. Τέλος, εγκαταστάθηκε στη Λάρισα όπου παρέμεινε έως τον θάνατό του. Είχε ασχοληθεί αρχικά με τη φιλοσοφία και στο έργο Περί φύσεως ή περί του μη όντος,γνωστού σήμερα από αποσπάσματα και κυρίως από πολλές πληροφορίες, υποστήριξε τις τρεις περίφημες αρχές: α) τίποτα δεν υπάρχει· β) ακόμη και αν υπάρχει δεν μπορεί να κατανοηθεί· γ) ακόμη και αν κατανοηθεί δεν μπορεί να ανακοινωθεί. Εκφραστής της κρίσης της φιλοσοφίας, που είχε εμφανιστεί στην εποχή του, και της γενικότερης κρίσης θεσμών και αντιλήψεων, αρνήθηκε την αντικειμενικότητα της γνώσης, εισηγήθηκε όμως μαζί με τους άλλους σοφιστές την αντίληψη για την υποκειμενικότητα και σχετικότητα ιδεών και πολιτικοκοινωνικών δομών. Κατά συνέπεια, εγκατέλειψε τη φιλοσοφική έρευνα και στράφηκε προς την τέχνη της πειθούς, τη ρητορική. Στον Γ. κυρίως οφείλεται η διάκριση του κοινού ψεύδους από την ποιητική-αισθητική υποβολή ή ψυχαγωγία. Ο Πλάτων αφιέρωσε στον Γ. ομώνυμο διάλογο όπου αντικρούεται η σοφιστική διδασκαλία, και ο Ισοκράτης αναφέρεται ως μαθητής του.